Unexpected Gift
I dedicate this one shot story to my kuya.. who is a child who needs SPECIAL care.. though most of the people ngayon, iniisip na burden ang pagkakaruon ng kamag anak na katulad nila … all they need is love and special attention. Blessing pa din sila na ibinigay sa atin ni God. He’s my inspiration in writing this story..i hope magbago ang pananaw ng mga makakabasa nito sa pakikitungo sa mga special child na katulad nila… so eto na.
( Brianna’s POV)
/KRING….KRING…/
Dali dali kong sinagot ang phone, nag text kasi sa akin yung bestfriend ko na may sasabihin daw siyang importante sa akin over the phone…. S.o.s. daw. At kapag s.o.s na ang peg niya, ibig sabihin, tungkol kay papa logan yun…
“hello bes?? Anong news mo kay papa logan??” tanong ko agad sa kabilang linya kahit di ko pa tinatanong kung sino,,, napa upo naman ako sa may sofa,
“may party mamaya sa bahay nila logan, pssh. Ang swerte mo pinsan ko si logan, nababalitaan kita, ano? Ikaw kasama ko so for sure, parang invited ka nadin! Semi formal ang wear, bukas ng gabi! Dadaanan kita diyan ah!!” nangiti naman ako sa balita ng bestfriend ko… napayakap pa ako sa unan kasi kinikilig ako… weee!!!
“wwaaaaaaaaaaaaaaaaaaahhhhhhhhhhhh aaaaaaaaaaaaaaaahhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhh ” –isang boses ang pumangibabaw… o shoot!! Di ko pala naisara yung pinto!!!! Yung kapatid kong sinto sinto!! Gosh!
“sino yun bria????” curious na tanong sa akin ni bff…
“ah, wala yun, ako yun, sobrang tuwa ko lang.. aaaaaaaaahhhhhhhhhhhhhhhhh waaaaaaaaaaahhhhhh” – pag sisinungaling ko pa sa bff ko. Epal talaga yung kapatid ko DAW. Ang ingay. Geez..
“hahaahha.adik ka talaga bria, so sige, paalam ka nalang ha?? Text mo sa akin yung desisyon ni tita connie ha?”
“hahahaaha!!! Sige! Bye!!” pagkababa ko ng telepono, dali dali akong pumasok sa kwarto ng ampon…
Nandun siya sa kama, nakahiga, o well, hindi kasi siya nakakalakad, maluwag kasi ang tornilyo sa utak eh.. pati tuloy pagsasalita hindi na nadevelop.. tsk.. how pathetic.. no wonder iniwan na lang siya ng nanay niya kung sino man yun…
By the way, ako si Brianna Mae Reyes, only child na dapat ako nila mommy at daddy kung hindi lang may dumating na pabigat sa pamilya namin!
/flashback/
5 years old ako nuon…Umuulan ng malakas nun, kasagsagan ng isang malakas na bagyo.. kumakaen kami nila mommy and daddy ng hapunan ng bigla nalang may nag doorbell sa gate namin.
/ding dong!!/
“mommy, may bisita tayo kahit bumabagyo???” I asked my mom na parang gulat na gulat ako…
“wala naming nagpasabi na pupunta ngayon sa mga friends ko and besides, bumabagyo oh???”
/ding dong/
/Ding dong/
Mas mabilis pa ang pag doorbell nung kung sino man iyon, finally, tumayo si daddy at sinabing siya na raw nag magbubukas…
We waited for daddy, then nagulat nalang kami ng basing basa si daddy na bumalik at may hawak hawak siyang basket pagbalik niya… tumakbo ako papalapit sa kanya..
“daddy!!! What’s on the basket?? Is it a dog????” eager na eager akong nagtanong sa daddy ko, but seryoso ang mukha niya,, nilingon niya ako…”baby, akyat ka muna sa kwarto mo, may paguusapan lang kami ng mommy mo…”
“pero daddy, hindi pa tayo tapos mag dinner,”
“anak, sundin mo muna ang daddy mo..” sabi sa akin ng mommy ko, in the end, wala akong nagawa kundi sundin ang utos ng daddy ko..
I never thought na ang laman ng basket nayon ay ang sisira ng buhay ko.
Ever since dumating si baby angelo sa buhay naming, lagi na akong least priority ng mga magulang ko…
Kesyo daw may sakit si angelo, kesyo daw, mas kaylangan ng kalinga kasi disabled, sino ba ang anak sa amin?!!!
Sa lahat ng regrets ko sa buhay ko, nag sisisi akong napunta pa si angelo sa amin!!!!
/end of flashback/
“waaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaahhhhhhhhhhhhhhhhhh” patuloy lang siyang nag iingay duon, pa lingon lingon, kagat kagat ang kamay niya, kung tinatanong niyo kung naaawa ako sa kanya.. isang sagot lang. HINDI. Bakit ako maaawa? Inagaw na niya sa akin ang pagmamahal ng mga magulang ko. Ako ang normal ditto. Ako ang anak! Pero ano? Dahil lang sa pathetic niyang kondisyon, siya na ang bida?!!
“manahimik ka nga! Hindi naman kita naiintindihan! ” bulyaw ko naman kay angelo.. naiintindihan kaya ako neto??? Pssh. As if! Eh wala tong kakayanan. Ay meron pala! Mag paawa!!
“waaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaahhhhhhhhhhhhhhhhhhh” –sinabayan ko pa siya sa pag iingay niya… tsk. Ewan ko sayo!! Kainis lang!! kung pede lang maglaho ka na ng parang bula sa buhay ko!!!!
“bria!! Nandito na ako!!!” –rinig kong sigaw ni mommy sa may kitchen, dali dali naman akong bumaba duon to give her a kiss…
“ma! Guess what! Na imbitahan ak..”
“kamusta si angelo nak? Inalagaan mo ba??? Kumaen na ba???” hindi man lang ako pinatapos ng mommy ko magsalita… napayuko nalang ako kasi pakiramdam ko, naiiyak nanaman ako…
“I hate him” I mumbled… pero mukhang napalakas ang pagkakasabi ko…
Hinawakan ako ng mama ko sa magkabilang balikat at tinignan niya kung umiiyak ba ako..”umiiyak ka ba anak? What’s the matter????nahirapan ka ba sa pag aalaga kay angelo??? Pasensya ka na ha? Nagbakasyon kasi yung maid natin kaya walang mamamalengke eh…” sa mga sinasabi niya, lalo lang nagiinit ang dugo ko kay angelo. Umiwas ako ng tingin sa mama ko… gusto ko ng sumabog.. ang bigat na ng dibdib ko…
“wala ka na bang iba pang sasabihin pa mommy kundi angelo????” umagos na ang luha ko sa pagkakasabi ko ng mga katagang ang tagal tagal ko ng kinikimkim… bakit ganon. Am I no good?? Bakit hindi nila ako Makita sa mga mata nila??? BAKIT PURO NALANG ANGELO?!!!!
“anak anong sinasabi mo…. ”
“ *sniff* wala po. Magpapahinga na po ako..” ayoko ng mag away kami ng mommy ko. Edi lalong bida si angelo kapag nag away pa kami???
Tumakbo ako papunta sa kwarto ko…duon nagkulong… at iniyak lahat ng sama ng loob ko…
Kelan ako sasaya? Kelan ko makukuha ang pagmamahal na dapat kong makuha? Kelan???
-------
Kinabukasan, pagkagising ko, hinanap ko agad si mommy, kasi as usual, hindi ko naman makikita si daddy kasi ang aga niya pumupunta sa trabaho niya…
*click* pagbubukas ko ng pinto ng master’s bedroom..
“ai? Wala si mommy? Nasan kaya siya???”
Bumaba ako sa kitchen pero wala din duon si mommy.. ti-nry ko pumasok sa kwarto ni angelo…At ang nakita ko ay ang unti unting dumurog sa puso ko..
Si mommy, nakayakap siya kay angelo… habang parehas silang ang lalim ng tulog… ang tagal ko silang tinitigan… as far as I can remember, ever since dumating si angelo… hindi na ako sinasamahan ng mommy ko sa pagtulog sa kwarto ko… tapos makikita ko sila ng ganito????
“ma.” –hinihigit ko siya at ginigising… pero cold na ang boses ko… suko na ako. Alam ko ng mas mahal mo si angelo sa akin. Siya tunay mong anak eh. Siya lang ang may kailangan ng pagkakalinga e.. sana pala, pinanganak nalang din akong ganyan para ganyan din ang effort mong alagaan ako.
“hmmm??”
“pupunta ako sa party mamayang gabi, kasama ko si Rachel.”
“ay nak, wag ka muna sumama diyan, bantayan mo muna si angelo, aalis kasi ako eh, yung client i-mi-meet ko mamayang gabi eh. Sorry anak ha..” sa desisyon ng mama ko, parang nagdilim nalang yung paningin ko… punong puno na ako.
“ MAY SARILI AKONG BUHAY MA! HINDI AKO YAYA NI ANGELO NA YAN! EVER SINCE NA DUMATING YAN SA BUHAY NATIN, WALA NA KAYONG BUKANG BIBIG KUNDI ANGELO ANGELO ANGELO!!! KUNG NAGING GANYAN NALANG DIN ANG KONDISYON KO? GANYAN DIN BA ANG ATENSYONG IBIBIGAY NIYO SA AKIN??! PARANG NAGSISISI PA AKONG NAGING NORMAL AKO AH!! SINO BA ANG TUNAY NIYONG ANAK??? SIYA BA?! SIYA LANG BA ANG MAY KAILANGAN NG KALINGA NIYO??! PORKET, ABNORMAL YAN?! ”
*PAK!*
O_______________O
Napahawak ako sa pisngi ko ng nagulat ako ng bigla akong sampalin ng mama ko…
“bawiin mo ang sinabi mo..”
“BAKIT HINDI BA TOTOO?!! MUKHA NA KAYONG ANGELO?! GUESS WHAT! MAY ISA PA KAYONG ANAK!! NANDITO AKO!! BILANG BRIANNA AT HINDI YAYA NG ABNORMAL NIYONG ANAK ANAKAN!!!”
“ I can’t believe ganyan kakitid ang utak mo anak..” naiiyak na si mommy…
“ AKO PA ANG MAKITID ANG UTAK MA??!! AFTER ALL THESE YEARS, TINIIS KO NA SI ANGELO NA ANG PARANG TUNAY NIYONG ANAK AT AKO ANG ECHAPWERA SA BAHAY NA ITO!! SUPER KAYO KUNG MAG ALALA KONTING KIBOT NI ANGELO, AKO NAMAN, NILALAGNAT NA AT LAHAT, SA MAID NIYO PA NILA AALAGA! BAKIT? KASI INAATAKE SI ANGELO???! PANGINGINIG LANG NAMAN YUNG KANYA AH! BAKIT AKO BA HINDI NANGINGINIG KAPAG SOBRANG TAAS NA ANG LAGNAT?!!! PINIPILIT KO KAYONG INTINDIHIN, NA IBA KASI SIYA, KAYLANGAN NIYA ITO PERO MA! MAY HANGGANAN DIN Ako!!!” patuloy na ang pag agos ng luha ko… ni hindi na nga ako makahinga ng maayos… pero ang mga mata ko ay punong puno parin ng galit..
“anak hindi mo naiintindihan, hindi mo pa nakikita ang totoong sakit ni angelo. ”
“HINDI KO NA KAYLANGAN PANG MAKITA YON! PARA SAAN? PARA KAAWAAN KO SIYA?! NO WAY.”
Tinalikuran ko silang dalawa.. papaalis na ako ng room ng biglang sumigaw si mommy, napalingon ako sa pwesto nila ni angelo.
“bbrrrrrrrrr………” napatingin ako sa mommy ko at napatingin ako kay angelo… unti unti siyang naninigas at nag ke-curl up ang buong katawan niya dahil nga sa pangangatog…
I was rooted on the spot… and my eyes were fixed on angelo…niyakap siya ng mama ko…
“shhhhhhhhh…..” sabi pa ng mama ko., pero his condition’s only getting worse, tumitirik na ang mga mata niya.. para siyang kinukuryente on the spot…
I was frozen with fear… “bria! Patayin mo ang electric fan!!!” natauhan ako sa sigaw sa akin ng mama ko… dali dali kong pinatay ang electric fan pero I nanginginig din ako sa sobrang takot… para akong nakakakita ng sinisilya elektrika on the spot..na any time para siyang babawian ng buhay… naramdaman kong tumulo ang luha ko… kumirot ang dibdib ko. Hindi dahil inggit ako kay angelo… sobrang na guilty ako dahil tama nga si mommy. Napaka kitid ng utak ko… ang hirap pala ng kalagayan ni angelo.. now I perfectly understood bakit ganoon sila mommy…
The seizure lasted a minute or two.. hingal na hingal si angelo… puting puti ang mga labi niya,, jerky padin ang buong katawan niya,.
“naiintindihan mo na ba??? Tingin mo, if wala siyang kasama at inatake siya ng sakit niya??? Anong mangyayari??? ”
“it’ll be really awful..” napayuko ako… *sniff*
“I’m sorry mommy… napaka narrow minded ko… hi….hindi ko po alam….”
“okay na anak. Tahan na.”
“promise po tutulong na ako mag alaga kay angelo..”
--nuong araw na yon.. nagbago ang tingin ko sa buhay ko… nakita ko ang pagmamahal na hinahanap ko… naging masaya at magaang ang pakiramdam ko..ang 10 taon na nasayang sa pag ka galit ko kay angelo ay parang napalitan na ng pagmamahal sa kanya…
kung i ko -kompera ko pala lahat ng sakit na naramdaman ko....lahat ng paghihirap ko sa pag intindi sa kanila, walang wala yun sa hirap ni dinadanas ni angelo hanggang ngayon...
wala siyang kasalanan, hindi nga niya alam na naaagawan niya ako ng atensyon, pero ako, normal, lahat ng oportunidad sa buhay ay kaya kong i-grab...napaka childish ko at ki na inggitan ko pa si angelo... to the point na ginusto ko pang maging katulad niya... :(
Tamang hindi mo magagawang magmahal ng hindi ka marunong umintindi..
Masaya ako at nagawa kong tanggapin ang mga pagkakamali ko at ngayon, handa akong itama lahat ng iyon…
minsan sa buhay, hindi ka matututo kung hindi mo makikita ang mga kakulangan mo.
mas lalo kang hindi matututo kung hahayaan mo lang ang sarili mong magbulagbulagan sa mga nangyayari sa paligid mo.
hindi ka rin matututo kung hindi ka marunong tumanggap ng pagkakamali mo... at naising itama ito..
Oo, aaminin ko, hindi biro ang pag aalaga kay angelo.. mahirap ito…
Pero ready ako sa challenge ni Lord sa akin sa pag aalaga at pagtanggap kay angelo..
Thankful na ako ngayon, kasi, pakiramdam ko, lubos ang tiwala sa akin ni Lord, alam niyang hindi ko pababayaan ang katulad ni angelo.. isa siyang regalo mula sa langit.. hindi aksidente na napadpad siya sa labasan naming nung isang gabi na ulan ng ulan.
“God would make every Heavy burdens light when we are doing it out of Love. “
“If any problem became too much for you too handle, always remember that there is ONE BIG GOD ready to help you out of the desperate situations just have faith in Him, and He will move in surprising ways.”
~daikenja~
a/n : grabe, ang sakit sa dibdib isulat ang mga sinabi ni brianna. but then i hope this story would inspire many ... God Bless you Guys,
sa mga may kakilalang special child, i hope you'll treat them well :) love them dearly, they're blessing from God
( Brianna’s POV)
/KRING….KRING…/
Dali dali kong sinagot ang phone, nag text kasi sa akin yung bestfriend ko na may sasabihin daw siyang importante sa akin over the phone…. S.o.s. daw. At kapag s.o.s na ang peg niya, ibig sabihin, tungkol kay papa logan yun…
“hello bes?? Anong news mo kay papa logan??” tanong ko agad sa kabilang linya kahit di ko pa tinatanong kung sino,,, napa upo naman ako sa may sofa,
“may party mamaya sa bahay nila logan, pssh. Ang swerte mo pinsan ko si logan, nababalitaan kita, ano? Ikaw kasama ko so for sure, parang invited ka nadin! Semi formal ang wear, bukas ng gabi! Dadaanan kita diyan ah!!” nangiti naman ako sa balita ng bestfriend ko… napayakap pa ako sa unan kasi kinikilig ako… weee!!!
“wwaaaaaaaaaaaaaaaaaaahhhhhhhhhhhh aaaaaaaaaaaaaaaahhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhh ” –isang boses ang pumangibabaw… o shoot!! Di ko pala naisara yung pinto!!!! Yung kapatid kong sinto sinto!! Gosh!
“sino yun bria????” curious na tanong sa akin ni bff…
“ah, wala yun, ako yun, sobrang tuwa ko lang.. aaaaaaaaahhhhhhhhhhhhhhhhh waaaaaaaaaaahhhhhh” – pag sisinungaling ko pa sa bff ko. Epal talaga yung kapatid ko DAW. Ang ingay. Geez..
“hahaahha.adik ka talaga bria, so sige, paalam ka nalang ha?? Text mo sa akin yung desisyon ni tita connie ha?”
“hahahaaha!!! Sige! Bye!!” pagkababa ko ng telepono, dali dali akong pumasok sa kwarto ng ampon…
Nandun siya sa kama, nakahiga, o well, hindi kasi siya nakakalakad, maluwag kasi ang tornilyo sa utak eh.. pati tuloy pagsasalita hindi na nadevelop.. tsk.. how pathetic.. no wonder iniwan na lang siya ng nanay niya kung sino man yun…
By the way, ako si Brianna Mae Reyes, only child na dapat ako nila mommy at daddy kung hindi lang may dumating na pabigat sa pamilya namin!
/flashback/
5 years old ako nuon…Umuulan ng malakas nun, kasagsagan ng isang malakas na bagyo.. kumakaen kami nila mommy and daddy ng hapunan ng bigla nalang may nag doorbell sa gate namin.
/ding dong!!/
“mommy, may bisita tayo kahit bumabagyo???” I asked my mom na parang gulat na gulat ako…
“wala naming nagpasabi na pupunta ngayon sa mga friends ko and besides, bumabagyo oh???”
/ding dong/
/Ding dong/
Mas mabilis pa ang pag doorbell nung kung sino man iyon, finally, tumayo si daddy at sinabing siya na raw nag magbubukas…
We waited for daddy, then nagulat nalang kami ng basing basa si daddy na bumalik at may hawak hawak siyang basket pagbalik niya… tumakbo ako papalapit sa kanya..
“daddy!!! What’s on the basket?? Is it a dog????” eager na eager akong nagtanong sa daddy ko, but seryoso ang mukha niya,, nilingon niya ako…”baby, akyat ka muna sa kwarto mo, may paguusapan lang kami ng mommy mo…”
“pero daddy, hindi pa tayo tapos mag dinner,”
“anak, sundin mo muna ang daddy mo..” sabi sa akin ng mommy ko, in the end, wala akong nagawa kundi sundin ang utos ng daddy ko..
I never thought na ang laman ng basket nayon ay ang sisira ng buhay ko.
Ever since dumating si baby angelo sa buhay naming, lagi na akong least priority ng mga magulang ko…
Kesyo daw may sakit si angelo, kesyo daw, mas kaylangan ng kalinga kasi disabled, sino ba ang anak sa amin?!!!
Sa lahat ng regrets ko sa buhay ko, nag sisisi akong napunta pa si angelo sa amin!!!!
/end of flashback/
“waaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaahhhhhhhhhhhhhhhhhh” patuloy lang siyang nag iingay duon, pa lingon lingon, kagat kagat ang kamay niya, kung tinatanong niyo kung naaawa ako sa kanya.. isang sagot lang. HINDI. Bakit ako maaawa? Inagaw na niya sa akin ang pagmamahal ng mga magulang ko. Ako ang normal ditto. Ako ang anak! Pero ano? Dahil lang sa pathetic niyang kondisyon, siya na ang bida?!!
“manahimik ka nga! Hindi naman kita naiintindihan! ” bulyaw ko naman kay angelo.. naiintindihan kaya ako neto??? Pssh. As if! Eh wala tong kakayanan. Ay meron pala! Mag paawa!!
“waaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaahhhhhhhhhhhhhhhhhhh” –sinabayan ko pa siya sa pag iingay niya… tsk. Ewan ko sayo!! Kainis lang!! kung pede lang maglaho ka na ng parang bula sa buhay ko!!!!
“bria!! Nandito na ako!!!” –rinig kong sigaw ni mommy sa may kitchen, dali dali naman akong bumaba duon to give her a kiss…
“ma! Guess what! Na imbitahan ak..”
“kamusta si angelo nak? Inalagaan mo ba??? Kumaen na ba???” hindi man lang ako pinatapos ng mommy ko magsalita… napayuko nalang ako kasi pakiramdam ko, naiiyak nanaman ako…
“I hate him” I mumbled… pero mukhang napalakas ang pagkakasabi ko…
Hinawakan ako ng mama ko sa magkabilang balikat at tinignan niya kung umiiyak ba ako..”umiiyak ka ba anak? What’s the matter????nahirapan ka ba sa pag aalaga kay angelo??? Pasensya ka na ha? Nagbakasyon kasi yung maid natin kaya walang mamamalengke eh…” sa mga sinasabi niya, lalo lang nagiinit ang dugo ko kay angelo. Umiwas ako ng tingin sa mama ko… gusto ko ng sumabog.. ang bigat na ng dibdib ko…
“wala ka na bang iba pang sasabihin pa mommy kundi angelo????” umagos na ang luha ko sa pagkakasabi ko ng mga katagang ang tagal tagal ko ng kinikimkim… bakit ganon. Am I no good?? Bakit hindi nila ako Makita sa mga mata nila??? BAKIT PURO NALANG ANGELO?!!!!
“anak anong sinasabi mo…. ”
“ *sniff* wala po. Magpapahinga na po ako..” ayoko ng mag away kami ng mommy ko. Edi lalong bida si angelo kapag nag away pa kami???
Tumakbo ako papunta sa kwarto ko…duon nagkulong… at iniyak lahat ng sama ng loob ko…
Kelan ako sasaya? Kelan ko makukuha ang pagmamahal na dapat kong makuha? Kelan???
-------
Kinabukasan, pagkagising ko, hinanap ko agad si mommy, kasi as usual, hindi ko naman makikita si daddy kasi ang aga niya pumupunta sa trabaho niya…
*click* pagbubukas ko ng pinto ng master’s bedroom..
“ai? Wala si mommy? Nasan kaya siya???”
Bumaba ako sa kitchen pero wala din duon si mommy.. ti-nry ko pumasok sa kwarto ni angelo…At ang nakita ko ay ang unti unting dumurog sa puso ko..
Si mommy, nakayakap siya kay angelo… habang parehas silang ang lalim ng tulog… ang tagal ko silang tinitigan… as far as I can remember, ever since dumating si angelo… hindi na ako sinasamahan ng mommy ko sa pagtulog sa kwarto ko… tapos makikita ko sila ng ganito????
“ma.” –hinihigit ko siya at ginigising… pero cold na ang boses ko… suko na ako. Alam ko ng mas mahal mo si angelo sa akin. Siya tunay mong anak eh. Siya lang ang may kailangan ng pagkakalinga e.. sana pala, pinanganak nalang din akong ganyan para ganyan din ang effort mong alagaan ako.
“hmmm??”
“pupunta ako sa party mamayang gabi, kasama ko si Rachel.”
“ay nak, wag ka muna sumama diyan, bantayan mo muna si angelo, aalis kasi ako eh, yung client i-mi-meet ko mamayang gabi eh. Sorry anak ha..” sa desisyon ng mama ko, parang nagdilim nalang yung paningin ko… punong puno na ako.
“ MAY SARILI AKONG BUHAY MA! HINDI AKO YAYA NI ANGELO NA YAN! EVER SINCE NA DUMATING YAN SA BUHAY NATIN, WALA NA KAYONG BUKANG BIBIG KUNDI ANGELO ANGELO ANGELO!!! KUNG NAGING GANYAN NALANG DIN ANG KONDISYON KO? GANYAN DIN BA ANG ATENSYONG IBIBIGAY NIYO SA AKIN??! PARANG NAGSISISI PA AKONG NAGING NORMAL AKO AH!! SINO BA ANG TUNAY NIYONG ANAK??? SIYA BA?! SIYA LANG BA ANG MAY KAILANGAN NG KALINGA NIYO??! PORKET, ABNORMAL YAN?! ”
*PAK!*
O_______________O
Napahawak ako sa pisngi ko ng nagulat ako ng bigla akong sampalin ng mama ko…
“bawiin mo ang sinabi mo..”
“BAKIT HINDI BA TOTOO?!! MUKHA NA KAYONG ANGELO?! GUESS WHAT! MAY ISA PA KAYONG ANAK!! NANDITO AKO!! BILANG BRIANNA AT HINDI YAYA NG ABNORMAL NIYONG ANAK ANAKAN!!!”
“ I can’t believe ganyan kakitid ang utak mo anak..” naiiyak na si mommy…
“ AKO PA ANG MAKITID ANG UTAK MA??!! AFTER ALL THESE YEARS, TINIIS KO NA SI ANGELO NA ANG PARANG TUNAY NIYONG ANAK AT AKO ANG ECHAPWERA SA BAHAY NA ITO!! SUPER KAYO KUNG MAG ALALA KONTING KIBOT NI ANGELO, AKO NAMAN, NILALAGNAT NA AT LAHAT, SA MAID NIYO PA NILA AALAGA! BAKIT? KASI INAATAKE SI ANGELO???! PANGINGINIG LANG NAMAN YUNG KANYA AH! BAKIT AKO BA HINDI NANGINGINIG KAPAG SOBRANG TAAS NA ANG LAGNAT?!!! PINIPILIT KO KAYONG INTINDIHIN, NA IBA KASI SIYA, KAYLANGAN NIYA ITO PERO MA! MAY HANGGANAN DIN Ako!!!” patuloy na ang pag agos ng luha ko… ni hindi na nga ako makahinga ng maayos… pero ang mga mata ko ay punong puno parin ng galit..
“anak hindi mo naiintindihan, hindi mo pa nakikita ang totoong sakit ni angelo. ”
“HINDI KO NA KAYLANGAN PANG MAKITA YON! PARA SAAN? PARA KAAWAAN KO SIYA?! NO WAY.”
Tinalikuran ko silang dalawa.. papaalis na ako ng room ng biglang sumigaw si mommy, napalingon ako sa pwesto nila ni angelo.
“bbrrrrrrrrr………” napatingin ako sa mommy ko at napatingin ako kay angelo… unti unti siyang naninigas at nag ke-curl up ang buong katawan niya dahil nga sa pangangatog…
I was rooted on the spot… and my eyes were fixed on angelo…niyakap siya ng mama ko…
“shhhhhhhhh…..” sabi pa ng mama ko., pero his condition’s only getting worse, tumitirik na ang mga mata niya.. para siyang kinukuryente on the spot…
I was frozen with fear… “bria! Patayin mo ang electric fan!!!” natauhan ako sa sigaw sa akin ng mama ko… dali dali kong pinatay ang electric fan pero I nanginginig din ako sa sobrang takot… para akong nakakakita ng sinisilya elektrika on the spot..na any time para siyang babawian ng buhay… naramdaman kong tumulo ang luha ko… kumirot ang dibdib ko. Hindi dahil inggit ako kay angelo… sobrang na guilty ako dahil tama nga si mommy. Napaka kitid ng utak ko… ang hirap pala ng kalagayan ni angelo.. now I perfectly understood bakit ganoon sila mommy…
The seizure lasted a minute or two.. hingal na hingal si angelo… puting puti ang mga labi niya,, jerky padin ang buong katawan niya,.
“naiintindihan mo na ba??? Tingin mo, if wala siyang kasama at inatake siya ng sakit niya??? Anong mangyayari??? ”
“it’ll be really awful..” napayuko ako… *sniff*
“I’m sorry mommy… napaka narrow minded ko… hi….hindi ko po alam….”
“okay na anak. Tahan na.”
“promise po tutulong na ako mag alaga kay angelo..”
--nuong araw na yon.. nagbago ang tingin ko sa buhay ko… nakita ko ang pagmamahal na hinahanap ko… naging masaya at magaang ang pakiramdam ko..ang 10 taon na nasayang sa pag ka galit ko kay angelo ay parang napalitan na ng pagmamahal sa kanya…
kung i ko -kompera ko pala lahat ng sakit na naramdaman ko....lahat ng paghihirap ko sa pag intindi sa kanila, walang wala yun sa hirap ni dinadanas ni angelo hanggang ngayon...
wala siyang kasalanan, hindi nga niya alam na naaagawan niya ako ng atensyon, pero ako, normal, lahat ng oportunidad sa buhay ay kaya kong i-grab...napaka childish ko at ki na inggitan ko pa si angelo... to the point na ginusto ko pang maging katulad niya... :(
Tamang hindi mo magagawang magmahal ng hindi ka marunong umintindi..
Masaya ako at nagawa kong tanggapin ang mga pagkakamali ko at ngayon, handa akong itama lahat ng iyon…
minsan sa buhay, hindi ka matututo kung hindi mo makikita ang mga kakulangan mo.
mas lalo kang hindi matututo kung hahayaan mo lang ang sarili mong magbulagbulagan sa mga nangyayari sa paligid mo.
hindi ka rin matututo kung hindi ka marunong tumanggap ng pagkakamali mo... at naising itama ito..
Oo, aaminin ko, hindi biro ang pag aalaga kay angelo.. mahirap ito…
Pero ready ako sa challenge ni Lord sa akin sa pag aalaga at pagtanggap kay angelo..
Thankful na ako ngayon, kasi, pakiramdam ko, lubos ang tiwala sa akin ni Lord, alam niyang hindi ko pababayaan ang katulad ni angelo.. isa siyang regalo mula sa langit.. hindi aksidente na napadpad siya sa labasan naming nung isang gabi na ulan ng ulan.
“God would make every Heavy burdens light when we are doing it out of Love. “
“If any problem became too much for you too handle, always remember that there is ONE BIG GOD ready to help you out of the desperate situations just have faith in Him, and He will move in surprising ways.”
~daikenja~
a/n : grabe, ang sakit sa dibdib isulat ang mga sinabi ni brianna. but then i hope this story would inspire many ... God Bless you Guys,
sa mga may kakilalang special child, i hope you'll treat them well :) love them dearly, they're blessing from God